Πρίν ένα χρόνο περίπου, σε μια συναυλία στην ΑΣΟΕ, ο τραγουδιστής ενός πανκ συγκροτήματος για να διαλύσει μια παρανόηση που είχε δημιουργηθεί στο ακροατήριο, φώναξε : "Εμείς δεν είμαστε αναρχικοί, είμαστε μέσα στο χάος!". Σήμερα έρχεται στην επικαιρότητα το θέμα της σχέσης του ροκ εν ρολ με την αναρχία. Εσείς, σαν Αδιέξοδο, τι θέση παίρνετε; Έχετε γενικά κάποια πολιτική τοποθέτηση; Και τι σχέση νομίζετε ότι έχουν όλα αυτά με την πολιτική;
Το ροκ εν ρολ δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με την αναρχία. Εγώ προσωπικά θα έλεγα ότι είμαι μηδενιστής. Απο εκεί και πέρα δεν πιστεύω στην αναρχία με την κλασσική πολιτική της έννοια, ενώ συμφωνώ περισσότερο με το ουσιαστικό, ιδεατό περιεχόμενο, που θα το λέγαμε χαοτισμό. Η κλασσική αναρχία αρνείται την εξουσία με την τρέχουσα έννοια αλλά προυποθέτει κάποιες δομές και κάποια οργάνωση της κοινωνίας. Εγώ απλώς δεν δέχομαι καμμιά οργάνωση. Και το κράτος στηρίζει τη χρησιμότητα του στην αναγκαιότητα της οργάνωσης. Αυτήν τη στιγμή εξωτερικά φαίνεται ότι υπάρχει ένα κράτος καλά οργανωμένο που στηρίζει και βοηθά τους πολίτες του. Αν πούμε ότι καταργούμε το κράτος, το μεγάλο επιχείρημα των οπαδών του είναι ότι θα προκύψει χάος και ότι "θα φάμε ο ένας τον άλλον". Εγώ πιστεύω ότι το μεγαλύτερο χάος γίνεται αυτή τη στιγμή μπροστά στα μάτια τους και δεν το βλέπουν και ότι ο ίδιος ο κρατισμός είναι ένα χάος. Ότι αυτή τη στιγμή τρώει ο ένας τον άλλον είναι γεγονός. Τι διαφορά έχει αν τον τρώει στα δικαστήρια με μηνύσεις ή με φυλακές ή με πολέμους ή με αντάρτικα όπου σφάζει ο ένας τον άλλο; Τι διαφορά θα έχει απο το να σφάζεται ο κόσμος χωρίς να υπάρχει εξουσία που να τους ελέγχει και πως θα σφάζονται; Δηλαδή αν καταργηθεί το κράτος το πολύ πολύ να σκοτωθούμε μεταξύ μας, ότι ακριβώς κάνουμε και τώρα! Απλώς θα γίνεται πιο άτακτα. Και στο κάτω κάτω τότε θα έχεις το δικαίωμα να υπερασπίζεσαι τη ζωή σου άμεσα. Τώρα δεν το έχεις.
Ο μηδενισμός σου σημαίνει ότι δεν πιστεύεις σε τίποτα, ούτε στις αξίες έστω σου ροκ εν ρολ;
Αλλοτε οι χίπιδες πίστευαν σε αξίες, έλεγαν "σ'αγαπώ".
Εμείς λέμε "σε μισώ". Είναι και αυτό μια αξία. Το ροκ εν ρολ για μένα είναι εγωκεντρικό. Οι χίπιδες το εκτροχιάσανε κάπως βάζοντας τον εαυτό τους απέξω, δημιουργώντας γενικές αξίες του κόσμου, της αγάπης και της ισότητας. Το θέμα είναι να κοιτάξεις τον εαυτό σου, να κάνεις αυτό που γουστάρεις εσύ για σένα, γιατί σε λιγα χρόνια πεθαίνεις και τελειωσε.
Δηλαδή απορρίπτεις τον κλασσικό ανθρωπισμό.
Μόνο τον κλασσικό ανθρωπισμό απορρίπτω. Κατα τ' άλλα είμαι αρκετά αθρωπιστής γιατί πιστεύω στον εαυτό μου-άνθρωπο. Δεν με ενδιαφέρει η μελλοντική επανάσταση ή τι θα γίνει μετά το θάνατό μου ή το τι θα κάνει ο άνθρωπος σε 5000 χρόνια. Ούτε πιστεύω σε μετεμψυχώσεις. Εγώ δεν θα υπάρχω κάποια στιγμή. Κι αυτό που λένε ότι το ροκ εν ρολ είναι επανάσταση, το θεωρώ ψέμα. Η επανάσταση όχι μόνο ξέρω ότι δεν θα γίνει ποτέ, αλλά δεν έχει και κανένα νόημα σαν γενική έννοια. Υπάρχουν μόνο ατομικές επαναστατικές πράξεις που δεν αλλάζουν ούτε γίνονται για να αλλάξουν τον τρόπο που ζούμε. Απλώς γίνονται απο μίσος και εκδικητικότητα. Η επανάσταση είναι καθαρά θέμα ηθικής ικανοποίησης ανάλογα με την εκάστοτε ηθική αυτού που την επιχειρεί.
Αυτά μου θυμίζουν τον "ηρωϊκό πεσιμισμό" του Καζατζάκη, που έλεγε "Δεν πιστεύω σε τίποτα, αλλά αγωνίζομαι για τη χαρά του αγώνα".
Ο Καζατζάκης ήταν ο "πρώτος έλληνας πανκ", το έχουμε πει και αλλού. Ήταν υπερβολικά είρωνας, μηδενιστής και κοίταζε υπερβολικά τον εαυτό του. Δηλαδή ποια η διαφορά επειδή δεν είχε μια κιθάρα να παίζει πανκ ή δεν είχε όρθια μαλλιά; Βεβηλώνοντας τα ιερά και τα όσια της κοινωνίας, την πατρίδα και την θρησκεία. Ο "Τελευταίος πειρασμός" του ακόμα ενοχλεί τον κλήρο. Η ίδια η ζωή είναι ακριβώς αυτή η προσωπική ικανοποίηση. Ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σε τίποτα, πάντα θα κάνεις κάτι. Πάντα θα αγωνίζεσαι για κάτι που θα ικανοποιεί τον εαυτό σου. Κάθε αγώνας για προσωπική ικανοποίηση είναι πολιτικός αγώνας και δεν υπήρξε ποτέ πολιτικος αγώνας χωρίς αυτό το στοιχείο. Έτσι και το Αδιέξοδο, μπορεί να μην είχε κομματική τοποθέτηση, μπορεί τα μέλη του να μην είναι κομματικά ενεργοποιημένα, αλλά πιστεύω ότι είναι πολιτική η ύπαρξή του.
Σε ποιο κοινό τελικά απευθύνεται το Αδιέξοδο;
Δε με ενδιαφέρει ποιος θα μας ακούσει. Με ενδιαφέρει απλώς να υπάρχουν αντιδράσεις. Για μένα η μουσική λειτουργεί με όλη την πληρότητα εαν υπάρχουν έντονες αντιδράσεις, δηλαδή αν σου αρέσει πολύ ή αν δεν σου αρέσει καθόλου. Μια μέση κατάσταση δεν είναι λειτουργική. Δηλαδή απο το να πάρει ο ακροατής ένα δίσκο μας και να το βάλει αδιάφορα στο πικάπ, εγώ προτιμώ να τον σπάσει. Ή όταν παίξαμε στο Κύτταρο, αντί να κάθεται το κοινό και να πίνει αδιάφορα την πορτοκαλάδα του, εγώ θα προτιμούσα να μας πέταγαν τις πορτοκαλάδες. Θα ήταν κάποια αντίδραση. Ή χειροκροτάς ένα συγκρότημα ή το καταποντίζεις. Αλλιώς μην ασχολείσαι μαζί του.
Τι εχει να προσφέρει το συγκρότημα σας ειδικά στο κοινό των πανκς;
Συμφωνώ ότι οι πιο πολλοί πανκηδες δεν είναι απόλυτα συνειδητοποιημένοι στην ελλάδα. Όμως ενεργώντας ασυνείδητα, με το ένστικτό τους, λειτουργούν πολύ καλύτερα απο έναν άλλο που ανήκει συνειδητά σε ένα κόμμα. Δεν εχουν το δικαίωμα πάντως να τους κατηγορούν αυτοί που ειναι οι ίδιοι μιμητές ξένων, χυδαίων μάλιστα καταναλωτικών προτύπων. Αν μας θεωρούν ξένα πρότυπα υπάρχει μια μόνο απάντηση : προτιμώ να είμαι αυτού του είδους το ξένο πρότυπο παρά λενα βολεμένο γουρουνάκι που τριγυρνάει γύρω γύρω με τη μουσούδα κάτω. Αν είμαστε ψεύτικοι, είμαστε ψεύτικοι, τι έγινε; Ποιοι είναι οι αληθινοί; Αν είμαστε μιμητές και αυτοί μιμούνται χειρότερα πράγματα. Εγώ είμαι ψεύτικος και βρώμικος, αλλά το παραδέχομαι. Εκείνος όμως που κατηγορεί τους άλλους, σαν ψεύτικους και κάνει πως είναι ο ίδιος αληθινός, δεν ξέρω τι παριστάνει.
Άλλοι πάλι κατηγορούν τους πάνκηδες ότι δεν έχουν τη στοιχειώδη κουλτούρα για να μπορούν να μιλήσουν και να υποστηρίξουν τις ιδέες τους.
Και πάλι έτσι είναι πιο σωστοί απο τους "κουλτουριάρηδες".
Το ίδιο κατηγορούν και τους ρόκερς γενικά
Δεν είναι το ίδιο. Τα φρικιά έχουν ασχοληθεί λίγο με την κουλτούρα. Οι χεβιμεταλλάδες όχι.
Το καλό φρικιό όπως θα ακούσει Lynyrd Skynyrd πρέπει να ξέρει τι είναι και ο Μπακούνιν. Έτσι δεν είναι;
Όπως ο καλός ο πάνκης πρέπει να ξέρει να φτιάχνει μια μολότωφ, ας πούμε ... (χαμόγελα...)
Το αρνητικό για τον πάνκη είναι ότι μπορεί ο ιδεολογικός του αντίπαλος σε μια συζήτηση να τον κολλήσει στον τοίχο.
Δεν έχει σημασία, μπορεί όμως ο πάνκης να σπάσει τα μούτρα σε έναν αντίπαλο και θα έχει όλο το δίκιο.
Το κακό είναι ότι ο αντίπαλος μπορεί να τον πείσει ότι αδίκως του έσπασε τα μούτρα.
Τον πάνκη δεν μπορεί να τον πείσει. Μπορεί να πείσει τον κόσμο γύρω του ότι ο πάνκης του έσπασε τα μούτρα αδίκως. Αυτό δεν παύει να σημαίνει ότι έκανε καλή επιλογή. Είναι προτιμότερο να καίς τον αντίπαλο παρά να τον "σβύνεις".
Δεν θα ήταν καλύτερα το "κάψιμο" να γίνεται με τα λόγια, με ένα χιούμορ που να σπάει κόκαλα;
Κι αυτό μπορεί να συμβεί, όπως φανερώνει το σλόγκαν που λέει : "βγάλε το κράνος να σκεφτείς!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου